Starożytni filozofowie, uczeni, poeci zastanawiali się, czym jest światło.
Ja jestem światłością świata.Ewangelia św. Jana
Koncepcje światła zawsze nierozerwalnie były związane z religią. Od czasów mitycznych światło kojarzone było z życiem, a ciemność ze śmiercią. W mitologiach czy w biblijnej Księdze Genesis światło jest symbolem dobra, uporządkowania, postępu cywilizacyjnego. W biblijnej frazeologii pojawia się zwrot „ujrzeć światło”, co znaczy urodzić się. Chrześcijanie i judaiści podkreślają znaczenie światła jako znaku od Stwórcy. W innych religiach także zwraca się uwagę na boski charakter światła. Brahmini uważają, że to praświatłość stwarza świat.
Wielcy filozofowie podkreślali związek światła z bytem. Platon mówi o drodze wznoszącej się z ciemności jaskini ku światłu słońca (Prawdzie i Dobru). Robert Grosseteste, angielski filozof, teolog i franciszkanin, autor pracy „De luce” (O świetle) uważał, że światło jest zasadą rzeczywistości. Świat powstał z jednego, rozprzestrzeniającego się punktu, którego formą było światło. Wszystkie ciała Polski mnich Witelon, filozof i twórca psychologii postrzegania, uważał, że cechą bytu jest promieniowanie, a byt ma naturę światła, świat zaś jest matematyczno – dynamiczny. Współcześni filozofowie także uważają, że światło jest czynnikiem pośredniczącym między duszą a materią.
Fakt, że światło ma charakter fali elektromagnetycznej jest związany ze współczesną fizyką. Profesor W. Sedlak, jako jeden z pierwszych fizyków, wysunął tezę, że światło leży u podstaw teorii elektromagnetycznej życia. Inny naukowiec, rosyjski inżynier G. Lakhovsky w latach 30. ubiegłego wieku udowodnił, że rezonans fal elektromagnetycznych jest podstawą przenoszenia wszystkich informacji w obrębie organizmu ludzkiego.
Współczesna fizyka określa światło jako widzialną część promieniowania elektromagnetycznego. Nauka wskazuje, że światłem należy nazywać szerszy zakres promieniowania, niż tylko światło widzialne. Przyjmuje się, że promieniowanie optyczne (w naukach ścisłych używa się takiego określenia) podlega prawom optyki geometrycznej oraz falowej. Ma to znaczenie dla rozważań w dalszej części opracowania.
Ma to znaczenie dla rozważań w dalszej części opracowania. Promieniowanie optyczne dzieli się na trzy zakresy:
– podczerwień – długość fali od 780 nm do 1 mm
– światło widzialne – długość fali od 380 do 780 nm
– ultrafiolet – długość fali od 10 do 400 nm
Współczesna nauka postrzega światło jednocześnie jako falę elektromagnetyczną oraz jako strumień cząstek nazywanych fotonami. Aby zrozumieć powiązanie światła z energią i życiem w ogóle, należy określić, co to jest pole kwantowe. Pole kwantowe jest związane z funkcją falową, opisuje np. prawdopodobne położenie danej cząstki w miejscu fotonu. Pole kwantowe jest w pewnym sensie polem nieprzewidywalnym. Z punktu widzenia fizyki, iloczyn dwóch różnych pól może być różny, a zależy to od kolejności czynników.
Nasz organizm obok czysto materialnie zbudowanych cząstek, które tworzą ciało pod względem fizycznym i chemicznym, jest czymś w rodzaju pola kwantowego, które scala nas w całość i nie pozwala, abyśmy się stali chmurą atomów. Dobrym odpowiednikiem, w sensie potocznym, jest świadomość, czyli coś niematerialnego, nie badanego sensualnie, a jednak istniejącego. Rysunek ilustruje, jak można wyobrazić sobie z grubsza pole kwantowe (uwzględniając, że obraz nieustannie drga w ustalonym porządku).
Znaczenie zrozumienia, czym jest pole kwantowe (drgające i przekazujące wszystkie informacje) tkwi w istocie fotonów. Fotony nie mają masy, są czymś niematerialnym. Nie można ich dostrzec wzrokiem, jednak istnieją dowody ich obecności. Według prof. F.A. Poppa, foton jest procesem pewnego pola magnetycznego z systemem wykrywającym. Doprowadza do miejscowego przekazania energii w danym czasie.
Przyporządkowanie odpowiedniego miejsca fotonowi nie jest możliwe, toteż trudno skupić uwagę na pojedynczej cząstce. „Przejście pojedynczej cząstki poza układ” nie jest istotne, sedno zagadnienia tkwi w rozstrzygnięciu problemu, dlaczego dochodzi do reakcji organizmu i fotony w danym miejscu „działają” w sposób celowy i uporządkowany. Odpowiedzi na to pytanie nie udzieli nam biochemia, ale teoria kwantowa – tak.
Ludzie (organizmy żywe) nie są zbiorem molekuł, a ścisłą całością, w której lewy palec u dłoni i nos są tak samo istotne jak serce. W tym układzie ważne jest poczucie całości (uporządkowania, komunikacji ze sobą). Procesu komunikacji i uporządkowania nie można wyjaśnić poprzez analizę elementarnych cząstek organizmu, np. DNA lub enzymu komórki nerwowej. Współdziałanie, komunikacja, uporządkowanie jest możliwe, wyjaśnia istnienie pola kwantowego, „trzymającego wszystko razem, stojącego za tym, co mierzalne”, czyli np. DNA lub enzymu. Poczucie pola nie powstaje z wiedzy o nim samym, ale z pola nieskończonych możliwości, które ono daje. Oczekiwanie, że cokolwiek może się stać, spaja tak wszystkie cząstki, jak klej. To „wielkie nic”, a „zarazem wszystko”, spaja się w to, co nazywamy świadomością. Cząsteczki łączą się ze sobą i „żyją” w jednym polu; to decyduje o integralności systemu np. komórki, człowieka lub grupy społecznej. Spoiwo wraz z łączonymi cząsteczkami to świadomość.
Z jednej strony istnieje ludzkie ciało, mające określone możliwości psychofizyczne i parametry, z drugiej strony istnieje świadomość, która wszystkie elementy scala. Sumę tych elementów nazywamy życiem, poruszanym przez energię życiową. Z punktu widzenia pola kwantowego, życie to całość, w której ogromną rolę odgrywa świadomość i nieprzewidywalność. Dzięki nim życie staje się fascynujące, bowiem każdy człowiek może osiągnąć dosłownie wszystko; zależy to wyłącznie od jego świadomości.
Żeby zwiększyć świadomość, należy podjąć działania poprawiające komunikację w polu kwantowym. Takie działania zmierzają do wpływania na sferę duchową, psychofizyczną lub fizyczną człowieka, a to prowadzi do wyleczenia każdej choroby. Osoby o dużej świadomości mają więcej energii życiowej.